اقامتگاه
1398-02-25
اقامتگاه:
اقامتگاه رابطه‌اي مادي و حقوقي است كه ميان اشخاص و حوزه معيني از قلمرو صلاحيت يك دولت برقرار مي‌شود و به موجب آن شخص بدون آنكه تبعه يك دولت محسوب شود از ساكنين و متعلقين مربوط به حوزه صلاحيت آن دولت محسوب مي‌شود بنابراين اقامتگاه:
يك رابطه مادي است
يك رابطه حقوقي است
داراي برخي خصائص سياسي است
قائم‌مقام تابعيت است.
فوائد عملي كسب اقامتگاه:
ـ در مورد احوال شخصيه: در بسياري از كشورها قانون حاكم بر احوال شخصيه افراد قانون اقامتگاه آن‌ها است.
ـ در مورد تعيين صلاحيت دادگاه‌ها
ـ در مورد تعيين قانون صلاحيتدار
ـ از لحاظ تمتع از حقوق يا انجام تكاليفي كه بستگي به اقامتگاه دارند: مثل تعهد به پرداخت ماليات.
اصول و مباني اقامتگاه:
ـ هر شخصي بايد اقامتگاه معين داشته باشد.
ـ هيچ شخصي نبايد بيش از يك اقامتگاه داشته باشد.
ـ اقامتگاه يك امر هميشگي و زوال‌ناپذير نمي‌باشد.
اقامتگاه در حقوق ايران:
به موجب ماده 1002 قانون مدني ايران: اقامتگاه هر شخص عبارت از محلي است كه شخص در آنجا سكونت داشته و مركز مهم امور او اقامتگاه محسوب مي‌شود.
تعريف مذكور كه مربوط به اقامتگاه داخلي يا مدني است و از آنجا كه در مجموعه قوانين و مقررات ايران تعريفي از اقامتگاه بين‌المللي اشخاص به عمل نيامده لذا از همين تعريف براي تشخيص اقامتگاه نيز استفاده مي‌كنيم.
انواع اقامتگاه به موجب قوانين ايران:
ـ اقامتگاه اختياري: ماده 1002 قانون مدني
ـ اقامتگاه قراردادي: ماده 1010 قانون مدني
ـ اقامتگاه تبعي يا قانوني: ماده 1005 قانون مدني در مورد اقامتگاه زن شوهردار؛ ماده 1006 قانون مدني در مورد افراد صغير و محجور؛ ماده 1007 قانون مدني در مورد مأمورين دولتي؛ ماده 1008 قانون مدني در مورد افراد نظامي؛ ماده 1009 قانون مدني در مورد كارگر و خدمتكار.
ـ اقامتگاه اصلي: اين اقامتگاه در قانون مدني ايران بيان نگرديده است و براساس مقايسه‌اي كه بين تابعيت و اقامتگاه صورت مي‌گيرد آن را همانند تابعيت اصلي مي‌دانند.
منبع خبر : نکات آزمونی