عقد كفالت
1398-03-21
تعريف عقد كفالت و اوصاف آن:
براساس ماده 734 ق.م: «كفالت عقدي است كه به موجب آن احد طرفين در مقابل طرف ديگر احضار شخص ثالثي را تعهد مي‌كند. متعهد را كفيل، شخص ثالث را مكفول و طرف ديگر را مكفول‌له مي‌گويند».
عقد مذكور، در مواردي كه مكفول‌له طلب يا حقي نسبت به مكفول دارد، منعقد مي‌شود. در برخي موارد نيز، دادگاه از متهم كفيل مي‌خواهد تا به هنگام تحقيق يا دادرسي حاضر شود. در واقع، عقد كفالت، تعهد به احضار است نه تعهد به پرداخت دين. با اين وجود، هر گاه كفيل نتواند مكفول را احضار كند، بايد از عهدة حقي كه به عهدة مكفول است، برآيد (ماده 740 ق.م). بنابراين، التزام كفيل به پرداخت دين اثر مستقيم عقد نيست بلكه جبران خسارت ناشي از عدم انجام متعهد مي‌باشد . اين خسارت، به طور مقطوع (به صورت وجه التزام) و به ميزان دين، تعيين مي‌شود.
عقد كفالت، از جمله عقود مجاني است يعني كفيل در ازاي تعهد احضار، چيزي دريافت نمي‌كند. اين وجود، شرط پرداخت عوض به كفيل بود مانع است. وصف ديگر عقد كفالت، تبعي بودن آن است زيرا صحت عقد منوط به وجود حق يا ادعا عليه مكفول مي‌باشد. ويژگي ديگر عقد كفالت، لزوم، آن مي‌باشد يعني كفيل نمي‌تواند آن را بهم بزند هر چند كه مكفول‌له مي‌تواند از وثيقه‌اي كه به نفع وي شده است، صرف‌نظر نمايد اما فوت يا حجر مكفول‌له باعث انحلال آن نمي‌شود. در نهايت اينكه كفالت مربوط به نفس انسان است و ارتباطي به اموال ندارد، ضمن آنكه قائم به شخص كفيل مي‌باشد و با مرگ كفيل از بين مي‌رود.
براساس مطالب فوق‌الذكر، بعد از انتقال كفالت، دين همچنان به عهدة مديون (مكفول) باقي مي‌ماند و وثائق و تضمين‌هاي آن از بين نمي‌رود. انعقاد عقد مذكور، نيازي به رضاي مديون (مكفول) ندارد برخلاف عقد ضمان كه رضايت مضمون‌عنه در پرداخت دين لازم مي‌باشد.
منبع خبر : نکات آزمونی